Julija Hartig & Reineke Broekhans

Liefhebbers van de viool zijn vanavond bij De Link aan het goede adres, want met trots presenteren we het duo Hartig/Broekhans met de Servisch/Nederlandse Julija Hartig. Zij won vorig jaar een Edison voor haar zeer persoonlijke album ‘D a r k V e l v e t’, dat zich laat beluisteren als een kloeke autobiografie van de gevierd violiste en zangeres. Zij speelt vanavond een aantal van deze werken, waaronder die van Nederlandse componisten Florian Magnus Maier en Callipe Tsoupaki, samen met haar vaste muzikale partner Reineke Broekhans op piano.

Je bent nooit te oud om je eerste echte eigen album uit te brengen. Hartig debuteerde met ‘D a r k V e l v e t’ in die zin pas op haar vijftigste, maar een onbeschreven blad is ze allerminst. Ze speelde als soliste al mee met verschillende orkesten als Strings Belgrade, Brabant Kamer Orkest, het Radio Kamerfilharmonie en het Symphony Orchestra of the Academy of Arts in Novi Sad. Ze is één van de oprichters van het Amsterdamse podium Splendor. Met Reineke Broekhans, specialist in kamermuziek, vormt ze al sinds 2000 een duo. Broekhans is als docent verbonden aan AMPA in Tilburg en Codarts in Rotterdam.

De twee worden geroemd om hun temperament, zeggingskracht, verfijnde techniek en veelkleurigheid. Deze opwindende mix van eigenschappen weerklinkt ook in de verschillende composities. Die kennen stuk voor stuk een eigen taal – van de woeste, diepe rouw in Oh, Die, My Love, waarin Hartig tegelijkertijd viool speelt en zingt, tot pure, tomeloze vreugde in het virtuoze tweeluik Air & Riffs. Broekhans blijft al die tijd onverstoorbaar maar toegewijd en met uiterste precisie begeleiden.

Callipe Tsoupaki schreef A Song For Isidora terwijl ze Componist des Vaderlands was. Het is een indrukwekkende hommage aan de Servische en in 2020 overleden componist en dirigent Isidora Žebeljan. Florian Magnus Maier (geboren in Beieren, woonachtig in Schiedam) is naast een componist van nieuwe muziek tevens producer, gitarist en vocalist in diverse metalformaties. Hij speelde met Hartig samen in het door hem opgerichte ensemble The Hungry Gods. Zijn Music for Erich Zann is een behoorlijk krankzinnig stuk voor solo-viool waarmee hij á la de beroemde science-fictionauteur H.P. Lovecraft de grendel van de deur naar de ondergrondse kerker opent.

Hartig: ‘Ik blijf als violist keer op keer verbaasd om aan nieuwe muziek te werken, dat elke uitdrukking die je voor het eerst hoort klinkt als een onbegrijpelijke taal. Voor veel mensen misschien een brug te ver, maar als je besluit de oversteek te maken en met onzekere vingers en oren begint te luisteren, vormen zich langzaam woorden, zinnen, betekenis. Plotseling spreek je Ligeti, Messiaen, Stockhausen, Žebeljan, Maier, Tsoupaki. Ja, je zult persoonlijke affiniteiten hebben en – net als bij gesproken taal – zul je de één beter beheersen dan de andere, maar dat is de aard van alle communicatie.’