Curators II: Reinier van Houdt

Reinier van Houdt is een muzikant en componist uit Rotterdam. Hij begon zijn carrière met taperecorders, radio’s, objecten en verschillende snaarinstrumenten. Daarnaast studeerde hij piano aan de Liszt-Akademie in Boedapest en het Koninklijk Conservatorium in Den Haag.

Zijn werk ontstaat vanuit een fascinatie voor alles wat zich niet zomaar in notenschrift laat vangen: geluid, timing, ruimte, fysieke beleving, geheugen, ruis en omgeving. Hij zoekt de grenzen op van compositie, interpretatie en improvisatie. Zijn muzikale praktijk is daarmee allesbehalve standaard en komt voort uit persoonlijke ontdekkingsreizen. Hij werkt samen met uiteenlopende componisten en muzikanten (Nick Cave, John Zorn, Anohni, Current 93, John Cage), duikt nu en dan nog eens de archieven in, geeft een eigen draai aan klassieke stukken en maakt sinds de jaren 80 ontelbare taperecordings. Het werd dan ook hoog tijd om Van Houdt de vrije hand te geven zelf een programma voor De Link samen te stellen.

Samen met de door hem zeer bewonderde geluidskunstenaar Alessandro Bosetti werkte Van Houdt een poos in diens woonplaats Marseille aan een deconstructie van Schumann’s suite Carnaval. In hun bewerking komt het schizofrene spel met verschillende identiteiten van de Romantische componist in schril contrast te staan met hedendaagse identiteitspolitiek. Een ideaal opwarmertje voor het aanstaande Brabantse volksfeest, kortom. Wat kruipt ‘s ochtends rond op vier poten, loopt er ‘s middags op twee en strompelt ‘s avonds op drie?

Tevens voert de pianist delen uit van Dead Beats, een vrij kolossaal werk dat speciaal voor hem geschreven is door de Amerikaanse componist Alvin Curran. Van Houdt: “Dead Beats is een suite van armeluismuziek – minimaal, gestript, maar nooit streng: het laat naar mijn idee juist de rijkdom horen van simpel materiaal dat óf alleen uit ritme bestaat, alleen uit melodie, harmonie of alleen uit patronen. Er zijn eenzame ‘beats’ die iedere associatie met populaire muziek zoals disco of salsa laten vergaan op een platte woestijn van lege tijdsduur. Er worden harmonieën getest in windtunnels, vervoegd in uitgerekte koralen waar de tonaliteit het oor schipbreuk laat leiden. Er zijn eindeloze arpeggios die worden doorkruisd door wiskunde, zwervende melodieën en chaotische uitbarstingen. En alles wordt samengebracht in de zwarte doos van radicale democratie; de piano.